وقتي بلال حبشي اذان مي گفت، مؤمنان راستين بسيار شاد مي شدند، و اين شادي آنها از چند جهت بود:

1- بلال خوش صدا بود، و آواي نمكين و پر جاذبه ي او، گوش و جان را نوازش مي داد.

2- آنها با شنيدن اذان بلال، بعد از آن همه ذلت ها، عزت و شكوه اسلام را مي ديدند، و اين عزت و شكوه بعد از آن همه دربدري ها، براي آنها بسيار شيرين بود.

3- آنها پس از شنيدن اذان مي فهميدند كه وقت نماز است، نمازي كه معراج مؤمن است، نمازي كه افراد را به درگاه الهي نزديك مي كند، نمازي كه ستون دين و مايه ي دوام اسلام است، آنها شاد مي شدند كه وقت اشرف عبادات فرارسيده است، اما به عكس منافقان سرافكنده مي شدند.

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله نيز از اذان بلال شاد و بانشاط مي شد. از اين رو همواره به او مي فرمود: «ارحنا يا بلال؛ اذان بگو تا مشغول نماز شويم، و در پرتو توجه به ذات اقدس پروردگار، نشاط بيابيم و قلبمان شاد و سرشار از لذت رباني گردد.» [1] .



[ صفحه 64]