يكي از بزرگان گفت: وقتي شد كه من حال نماز شب خواندن نداشتم و از عبادت و نماز و رابطه ي با خدا لذت نمي بردم و علتش را هم نمي دانستم و هر چه گريه و زاري و التماس مي كردم به جايي نمي رسيد. بالاخره شبي در عالم خواب به من گفتند: كسي كه خرماي حرام بخورد، ديگر از عبادت لذت نمي برد.

از خواب برخاستم و فكر كردم ديدم همان طور است. من براي خريدن خرما رفته بودم، و وقتي كه صاحب مغازه خرما را به من داد مي ديدم يكي از خرماها نرسيده است و من بدون اجازه ي صاحب مغازه آن خرما را برداشتم و روي خرماهايش گذاشتم و يك خرماي خوب برداشتم و آن خرما را خوردم و حال معنوي از من گرفته شد. [1] .