در كتاب شريف فلاح السائل تأليف سيد بن طاووس نقل شده است كه شخصي در حضور خليفه ي عباسي، از حضرت امام صادق عليه السلام پرسيد: حدود نماز چيست؟

حضرت فرمود: نماز داراي چهار هزار حد است كه تو حتي توان انجام يكي از آنها را نداري.

پرسيد: حدود لازمي كه نماز بدون آن كامل نمي شود، بيان فرماييد.

حضرت فرمود: نماز كامل نمي گردد، مگر آن كه شخص نمازگزار



[ صفحه 44]



طهارتي فراگير و تام داشته باشد، نه ديگران را به تباهي كشاند.

1- نه خود را برخلاف حق ميل كند.

2- بلكه حق را بشناسد.

3- در مقابل آن تواضع نمايد.

4- در راه حق ثابت قدم بماند.

5- حالتش بايد ميان نااميدي و طمع و شكيبايي و بي تابي باشد.

6- آن گونه كه گويا وعده هاي اميدبخش همه از آن وي است و وعده هاي عذاب نيز براي او. آبروي خود را براي او بذل نمايد.

7- تنها مقصودش غرض الهي باشد و تمام كوشش خود را در راه او صرف نمايد.

8- به راه راست ميل نمايد (يا به گونه اي باشد كه راه راست به او ميل كند).

9- آن گونه نباشد كه با فرورفتن در امور مادي، تمام علايق گسسته گردد.

10- بلكه بايد خود را در حضور خدا ببيند، خداوندي كه نمازگزار او را قصد كرده و در بيكران رحمتش راه يافته و ديده ي طمع به عطايش دوخته، اگر اين آداب فراهم آمد، نماز وي نمازي خواهد شد كه او را از كارهاي زشت بازمي دارد... [1] .