ابواسحاق شيرازي وقتي كه در نظاميه ي بغداد تدريس مي كرد، صداي اذان كه از گلدسته هاي مدرسه بلند مي شد، عباي خود را سر مي كشيد و براي خواندن نماز در مسجدي كه نزديك مدرسه بود از



[ صفحه 42]



مدرسه بيرون مي رفت. وقتي از او پرسيده شد: چرا در نمازخانه ي مدرسه نماز نمي خواني با اين كه از خواجه نظام الملك، وزير مقتدر سلجوقيان حقوق مي گيري؟

با شهامت تمام گفت: «براي اين كه مي دانم هر چه در اين دستگاه وجود دارد، غصبي است!». [1] .