در كتاب فقه الرضا آمده است: از امام رضا عليه السلام سؤال شد: فدايت شوم، معناي حقيقي نماز چيست؟

امام عليه السلام فرمود: نماز صله و موهبتي است از طرف خداوند مهربان براي بنده از راه رحمت و عنايت، و نماز مطالبه ي وصال و تقرب بنده به سوي خداوند است. وقتي با نيت داخل نماز گرديد، و با تعظيم و اجلال هر چه بيشتر براي خداوند تكبير گفت، و با ترتيل قرائت كرد و با خشوع ركوع كرد، و با تواضع از ركوع بلند شد و با ذلت و خضوع سر به سجده گذاشت، و با اخلاص و آرزو، تشهد را خواند، سپس نمازش را با رغبتي تمام و با اميد به رحمت واسعه ي الهي سلام داد و به



[ صفحه 26]



پايان رساند، در حالي كه بين خوف و رجا باشد (چرا كه نمي داند آيا نمازش مقبول درگاه حضرت حق قرار گرفته يا خير؟) پس هرگاه چنين نمازي به جا آورد، رعايت مسائل ياد شده را نموده، نمازي با حقيقت به جاي آورده است. [1] .