در سال هايي كه مسلمانان به پيروزي هاي چشمگيري نائل شده بودند بزرگان قبيله هاي عرب يكي پس از ديگري به مدينه مي آمدند. چند نفر از سران «بني ثقيف» كه در طايف سكونت داشتند، از طرف مردم به مدينه آمده و خدمت رسول الله مشرف شدند، و عرض كردند كه: ما مسلمان مي شويم، ولي به چند شرط: اول اينكه بت «لات» در بين ما باقي بماند. پيامبر صلي الله عليه و آله قبول نفرمود.

ديگر اين كه، بت ها را با دست خود نشكنند. پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: اشكالي ندارد ما كساني را مي فرستيم كه تمامي بت ها را بشكنند.

سوم اين كه از انجام نماز ما را معاف بدار. حضرت فرمود: «ديني كه در آن نماز نباشد، فايده و خيري ندارد، و خيري در آن نيست.» مسلماني كه در طول شبانه روز در برابر خداي خود سر تعظيم فرود نياورد و به ياد او نباشد، مسلمان درستي نيست. [1] .