سنت اين است كه قنوت را به طول كشاني و بيفزايي به قنوت مذكور از ادعيه اي كه در هشت ركعت نماز شب ذكر يافت. و اگر وقت گنجايش داشته باشد، اضافه كني به آن قنوتي را كه امام زين العابدين (ع) در نماز وتر مي خوانده اند:



[ صفحه 152]



«سيدي، سيدي! هذه يداي قد مددتهما اليك بالذنوب مملوة، و عيناي بالرجاء ممدودة، و حق لمن دعاك بالندم تذللا ان تجيبه بالكرم تفضلا. سيدي امن اهل الشقاء خلقتني فاطيل بكائي،ام من اهل السعادة خلقتني فابشر رجائي، سيدي ام لضرب المقامع خلقت اعضائي، ام لشرب الحميم خلقت امعائي.»

سرورم، سرورم، اين دو دست من است كه سرشار از گناهان به سويت دراز كرده ام، و اين دو چشم من است كه به اميد دوخته شده، و سزاست آن كس را كه از روي خواري و پشيماني تو را خوانده كه با كرم و بزرگواري از روي تفضل پاسخش گويي، سرورم! آيا مرا از شقاوتمندان آفريده اي تا گريه به درازا كشانم، يا از سعادتمندان آفريده اي تا به اميدم مژده دهم. سرورم! آيا اعضايم را براي كوبيدن با گرزها(ي آهني) آفريده اي يا دل و روده ام را براي نوشيدن آب جوشان دوزخ.

سيدي لو ان عبدا استطاع الهرب من مولاه لكنت اول الهاربين منك، لكني اعلم اني لا افوتك.»

سرورم! اگر بنده اي مي توانست از اربابش بگريزد، من نخستين كسي بودم كه از تو مي گريختم، لكن مي دانم كه از دست تو نروم.

«سيدي! لو ان عذابي مما يزيد في ملكك لسألتك الصبر عليه، غير اني اعلم انه لا يزيد في ملكك طاعة المطيعين، و لا ينقض منه معصية العاصين.»



[ صفحه 153]



سرورم! اگر عذاب من به ملك و سلطنت تو مي افزود از تو مي خواستم بر آن صبرم دهي، ولي مي دانم كه طاعت فرمانبران در ملك تو نيفزايد و معصيت عاصيان چيزي از آن نكاهد.

«سيدي ما انا و ما خطري؟ هب لي بفضلك، و جللني بسترك، و اعف عن توبيخي بكرم وجهك.»

سرورم! من چيستم و چه ارزشي دارم؟ از روي فضل خود به من ببخش و با پوششت مرا درپوشان، و به كرامت رويت از توبيخ من درگذر.

«الهي و سيدي! ارحمني مصروعا علي الفراش تقلبني ايدي احبتي، و ارحمني مطروحا علي المغتسل يغسلني صالح جيرتي، و ارحمني محمولا قد تناول الاقرباء اطراف جنازتي، و ارحم في ذلك البيت المظلم وحشتي و غربتي و وحدتي.»

خداي من و سرور من! بر من رحم آور در آن حالي كه در بستر افتاده و دستهاي دوستان مرا پهلو به پهلو مي كند، و بر من به رحم آور در آن حالي كه بر روي مغتسل افتاده و همسايگان شايسته ام غسلم مي دهند و بر من رحم آور، در آن حالي كه در تابوت قرار گرفته، و نزديكان اطراف جنازه ام را به دست گرفته اند، و در ميان آن خانه ي تاريك (قبر) به وحشت و غربت و تنهاييم رحم كن.