الف) امام باقر (ع) و امام صادق (ع) مي فرمايند در قنوت نماز وتر اين دعا را بخوانيد:

«لا اله الا الله الحليم الكريم، لا اله الا الله العلي العظيم، سبحان الله رب السموات السبع، و رب الارضين السبع، و ما فيهن و ما بينهن و رب العرش العظيم. اللهم انت الله نور السموات و الارض و انت الله زين السموات و الارض و انت الله جمال السموات و الارض و انت الله عماد السموات و الارض و انت الله قوام السموات و الارض و انت الله صريخ المستصرخين، و انت الله غياث المستغيثين، و انت الله المفرج عن المكروبين، و انت الله المروح عن المغمومين، و انت الله مجيب دعوة المضطرين، و انت الله اله العالمين، و انت الله الرحمن الرحيم، و انت الله كاشف السوء، و انت الله بك تنزل كل حاجة.»



[ صفحه 148]



معبودي نيست جز خداوند بردبار و بزرگوار، معبودي نيست جز خداي بزرگ پايه و بزرگ، منزه است خداوند كه رب آسمانهاي هفتگانه و زمينهاي هفتگانه و آنچه در آنها و ميان آنهاست و رب عرش بزرگ است، خداوندا تو الله نور آسمانها و زميني، و تو الله زيب آسمانها و زميني، و تو الله جمال آسمانها و زميني، و تو الله ستون آسمانها و زميني، و تو الله پايه آسمانها و زميني و تو الله فريادرس ناله زنندگاني، و تو الله دادرس دادخواهاني، و تو الله زداينده ي اندوه اندوهمنداني، و تو الله برطرف سازنده ي غم غمزدگاني، و تو الله اجابت كننده ي دعاي درماندگاني، و تو الله معبود جهانيان، و تو الله رحمن و رحيمي، و تو الله زداينده ي پريشاني و سوء حالي، و تويي الله كه هر نيازي به درگاه تو آورده شود.

«يا الله ليس يرد غضبك الا حلمك، و لا ينجي من عقابك الا رحمتك، و لا ينجي منك الا التضرع اليك، فهب لي من لدنك يا الهي رحمة تغنيني بها عن رحمة من سواك، بالقدرة التي احييت جميع ما في البلاد و بها تنشر ميت العباد، و لا تهلكني غما حتي تغفر لي و ترحمني و تعرفني الاستجابة في دعائي، وارزقني العافية الي منتهي اجلي، و اقلني عثرتي، و لا تشمت بي عدوي، و لا تمكنه من رقبتي.»

اي خدا! خشم تو را جز حلمت نخورد، و از كيفرت جز رحمتت رهايي نبخشد، و از دست تو، جز زاري به درگاهت نجاتبخش نيست، پس - خداي من - از جانب خودت رحمتي بر من بخش كه بدان سبب مرا از رحمت ديگران بي نياز سازي، با همان قدرتي كه هر چه را در بلاد است بدان زنده ساختي، و اجساد مرده ي بندگانت را



[ صفحه 149]



بدان از گورها بيرون آوري، و مرا از غم هلاك مساز تا مرا بيامرزي و رحمت كني و نشانه هاي اجابت دعايم را نشانم دهي؛ و تا پايان عمرم سلامتي را روزيم گردان، و لغزشم را ناديده گير، و دشمنم را ياراي سرزنشم مده، و او را بر گردنم سوار مكن.

«

اللهم ان رفعتني فمن ذا الذي يضعني؟ و ان وضعتني فمن ذا الذي يرفعني؟ و ان اهلكتتي فمن ذا الذي يحول بينك و بيني، او يتعرض لك في شي ء من امري؟ و قد علمت ان ليس في حكمك ظلم و لا نقمتك عجلة و انما يجعل من يخاف الفوت و انما يحتاج الي الظلم الضعيف، و قد تعاليت عن ذلك يا الهي، فلا تجعلني للبلاء غرضا، و لا لنقمتك نصبا، و مهلني و نفسني و اقلني عثرتي، و لا تتبعني ببلاء علي اثر بلاء، فقد تري ضعفي و قلة حيلتي، استعيذ بك الليلة فاعذني، و استجير بك من النار فاجرني، و اسألك الجنة فلا تحرمني.»

خداوندا! اگر تو بلندم كني، چه كسي زمينم زند؟ و اگر زمينم زني، چه كسي بلندم كند؟ و اگر هلاكم كني چه كسي ميان من و تو فاصله شود يا در مورد چيزي از امورم متعرض تو گردد؟ و همي دانم كه در حكمت ستم نيست و در كيفرت شتابي نه، چرا كه آن كس شتاب ورزد كه بترسد از دستش رود، و كسي نيازمند به ستم است، كه ضعيف و ناتوان باشد، و تو از اين مطلب برتري - خداي من! - پس مرا هدف بلا مساز و نشانه ي كيفرت مگير و مهلتم ده و غمم بزدا و لغزشم ناديده گير و پي در پي بلا بر سرم مريز، كه تو ضعف مرا مي داني، و از اندكي چاره ام آگاهي. در اين شب به تو پناه مي آورم، پس پناهم ده و از



[ صفحه 150]



آتش دوزخ به تو پناهنده مي شوم، پس مرا در پناهت گير و بهشتت را از تو مي خواهم، پس محرومم مدار.

ب) هفتاد بار بگوييد: «استغفر الله ربي و اتوب اليه».

امام صادق (ع) فرمود: «در نماز وتر هفتاد بار استغفار كن، در حالي كه دست چپ را (مقابل صورت) بلند كرده و با دست راست استغفار را مي شماري». [1] .

ج) چهل مؤمن يا بيشتر را دعا كن به اين طريق: «اللهم اغفر لفلان و فلان» و اسم ايشان را ذكر كن تا آخر.

د) بعد از آن هفت نوبت بگوي:

«استغفرالله الذي لا اله الا هو الحي القيوم، لجميع ظلمي و جرمي و اسرافي علي نفسي، و اتوب اليه.»

از خداوندي كه معبودي جز او نيست و زنده و پاينده است نسبت به تمامي ستمها و جرم و زياده روي بر نفسم آمرزش مي طلبم و به سويش بازمي گردم.

ه) بعد از آن بگوي:

«رب اسأت و ظلمت نفسي، و بئس ما صنعت، و هذه يداي يا رب جزاء بما كسبت، و هذه رقبتي خاضعة لما اتيت، وها انا ذا بين يديك، فخذ لنفسك من نفسي الرضا حتي ترضي، لك العتبي لا اعود.»



[ صفحه 151]



پروردگارا! بد كردم و به خود ستم نمودم و آنچه كرده ام زشت بوده، پروردگارا اين دو دستم به سزاي آنچه كرده ام، و اين گردنم خاضع و ذليل نسبت به آنچه به عمل آورده ام، و هان اين من در پيشگاه تو، پس آنچه موجب خرسندي توست از من بستان تا راضي شوي، تو را سزد كه مرا كيفر دهي، من ديگر (به گناه) باز نخواهم گشت.

و) بعد از آن سيصد مرتبه بگوي: «العفو».

امام صادق (ع) مي فرمايد: «امام زين العابدين (ع) در قنوت نماز وتر در وقت سحر سيصد بار مي گفت: العفو». [2] .

ز) بعد از آن بگوي: «رب اغفرلي و ارحمني و تب علي انك انت التواب الرحيم»؛ پروردگارا مرا بيامرز و بر من رحم آور، و توبه ام بپذير كه تو بسيار توبه پذير و مهرباني.

ح) بعد از آن هفت بار بگوييد: «هذا مقام العائذ بك من النار»؛ اين است مقام كسي كه از آتش قيامت به تو پناه مي برد.