گويند ملا هادي سبزواري در تمام عمر يك سوم آخر شب را بيدار و به راز و نياز و خواندن دعاي جوشن كبير و نماز شب سرگرم بود و با ناله و گريه و مناجاتهاي نيمه شب خانواده ي وي، كه در حجره هاي بالاي خانه در خواب بودند از خواب بيدار شده و صداي حكيم را مي شنيدند و در تمام مدت تدريس امكان نداشت بانگ مؤذن بلند شود و ايشان درسي را قطع نكند و به بيانات خود پايان ندهد و صدايشان به اذان بلند نشود. [1] .