مرحوم آقا نجفي قوچاني (ره) ضمن گزارش ماجراهاي دوران طلبگي اش در اصفهان مي نويسد: «... در اين حجره ي تازه كه حجره هامان وصل به هم بود، از ميان طاقچه سوراخ نموديم و ريسماني در آن كشيديم كه يك سر ريسمان در حجره ي رفيق بود و يك سر آن در حجره ي من، وقت خواب، آن سر را رفيق به پا يا دست خود مي بست و اين سر ريسمان را



[ صفحه 108]



من به دست خود مي بستم كه سحر هر كدام زودتر بيدار شويم ديگري را بدون اين كه صدايي بزنيم، به توسط همان ريسمان بيدار كنيم كه مبادا طلبه اي از صداي ما بيدار شود و راضي نباشد.» [1] .