يكي از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي مي گويد: «مرحوم ملكي (ره) شبها كه براي تهجد و نماز شب برمي خاست ابتدا در بسترش مدتي صدا به گريه بلند مي كرد؛ سپس بيرون مي آمد و نگاه به آسمان مي كرد و آيات شريفه ي «ان في خلق السموات و الارض...» [1] .



[ صفحه 101]



را مي خواند و سر به ديوار مي گذاشت و مدتي گريه مي كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتي پيش از وضو مي نشست و مي گريست و خلاصه از هنگام بيدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا مي نشست و برمي خاست و گريه سر مي داد و چون به مصلايش مي رسيد، ديگر حالش قابل وصف نبود.» [2] .