شخصي درباره ي نيايش امام موسي كاظم (ع) نقل مي كند كه آن امام



[ صفحه 98]



در آخرين ركعت از نماز شب خود، با معبودش چنين نيايش مي كرد:

«خدايا تو خود در كتابت فرموده اي اهل بهشت چنان بودند كه اندكي از شب را خوابيده و سحرگاهان به استغفار برمي خاستند. به خدا سوگند كه خواب من طولاني و شب زنده داري من كم است. اكنون اين سحر است، و من به بخشش از گناهانم برخاسته ام. بخشش كسي كه نه مالك سود و زيان خود است و نه اختيار مرگ و زندگي و نشورش را دارد.» [1] .