در آثار شب زنده داري، علي (ع) مي فرمايد: «اي بندگان خدا! از خدا بترسيد همانند ترسيدن خردمندي كه انديشه ي (قيامت) او را به خود مشغول كرد و ترس از خداوند جسمش را رنجور ساخته و شب را زنده مي دارد (براي عبادت چند كار مي كند):

الف) خواب اندك او را گرفته است.

ب) و اميد به حق او را در وسط روزها تشنه نگه داشته است.

ج) بي توجهي به دنيا خواهشهاي نفس را از او بازداشته است.

د) پيوسته ذكر خدا بر زبانش جاري است.

ه) ترس (از خدا) را براي امنيت (روز رستاخيز بر همه چيز) مقدم داشته است.» [1] .