تمام ائمه و اولياي خدا اگر به مشكلي برمي خوردند دو ركعت نماز به جا مي آوردند و مشكل خود را برطرف مي كردند.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «وقتي براي اميرالمؤمنين (ع) مشكلي پيش مي آمد به نماز پناه مي برد (ناراحتي خود را به طريق نماز جبران مي كرد و آيه «واستعينوا بالصبر و الصلاة» را تلاوت مي كرد». [1] .



[ صفحه 59]



در حديث ديگر آمده: «هنگامي كه مشكلي براي اهل خانواده پيش مي آمد (براي رفع آن) رسول گرامي خدا (ص) مي فرمود: برخيزيد نماز (مستحبي) بخوانيد بعد فرمود: اين دستور خداي من است». [2] .

در حديثي رسول خدا (ص) مي فرمايد: «اي مردم هيچ كس از شما نيست، مگر اينكه مشكلات و گرفتاريها همچون كمربندي او را محاصره كرده است. پس زماني كه دو سوم از شب گذشت و يك سوم باقي ماند ملكي بر او وارد مي شود و به او مي گويد: برخيز، ذكر خدا بگو كه صبح نزديك است، پس چنانچه او حركت كرد و ذكر خدا را گفت، يك گره از گرفتاريهايش گشوده مي شود و اگر او بلند شد و وضو گرفت و داخل نماز شد همه گرههاي گرفتاري از او گشوده مي شود، پس صبح مي كند، در حالي كه همچون مردمك چشم (روشن و پاكيزه) گرديده است». [3] .