«والذين يبيتون لربهم سجداً و قياماً.» [1] .

كساني كه شب را براي پروردگارشان در حال سجده و قيام بيتوته مي كنند.

در آيه ي فوق، به ويژگي آنها كه عبادت خالصانه پروردگار را مي كنند پرداخته مي گويد: آنها كساني هستند كه شبانگاه براي پروردگارشان سجده و قيام مي كنند. در ظلمت شب كه چشم غافلان در خواب است و جايي براي تظاهر و ريا وجود ندارد، خواب خوش را بر خويش حرام كرده، به ذكر خدا و قيام و سجود در پيشگاه با عظمت او مي پردازند؛ پاسي از شب را به مناجات با محبوب مي گذرانند و قلب و جان خود را با ياد و نام او روشن مي كنند.

گرچه جمله ي «يبيتون» دليل بر اين است كه آنها شب را با سجود و قيام به صبح مي آورند، ولي معلوم است كه منظور بخش قابل ملاحظه اي از شب است و يا اگر تمام شب باشد، در بعضي از مواقع چنين است.

ضمناً تقديم سجود بر قيام به خاطر اهميت آن است، هر چند كه در



[ صفحه 28]



موقع نماز عملاً قيام مقدم بر سجود است. [2] .

مراد به اين بيتوته ي در شب در حال سجده و حال ايستاده، اين است كه شب را به عبادت خدا به آخر مي رسانند كه يكي از مصاديق عبادتشان همان نماز است كه هم افتادن به خاك جزء آن است و هم به پا ايستادن.