«تتجافي جنوبهم عن المضاجع يدعون ربهم خوفاً و طمعاً و مما رزقناهم ينفقون.» [1] .

پهلوهايشان از بسترها در دل شب دور مي شود (به پا مي خيزند و رو به درگاه خدا مي آورند) پروردگار خود را با بيم و اميد مي خوانند، و از آنچه به آنها روزي داده ايم، انفاق مي كنند.



[ صفحه 17]



قرآن كريم به يكي از صفات مؤمنين اشاره كرده مي گويد: «پهلوهاي آنان از بسترها در دل شب دور مي شود به پا مي خيزند و رو به درگاه خدا مي آورند و به راز و نياز با او مي پردازند».

آري! آنها به هنگامي كه چشم غافلان در خواب است مقداري از شب را بيدار مي شوند، و در آن هنگام كه برنامه هاي عادي زندگي تعطيل است و شواغل فكري به حداقل مي رسد، و آرامش و خاموشي همه جا را گرفته و خطر آلودگي عبادت به ريا كمتر وجود دارد، خلاصه بهترين شرايط حضور قلب فراهم است، با تمام وجودشان روي به درگاه معبود مي آورند و سر بر آستان معشوق مي سايند و آنچه در دل دارند با او در ميان مي گذارند، با ياد او زنده اند و پيمانه قلب خود را از مهر او لبريز و سرشار دارند. [2] .

اما در بيشتر روايات و كلمات مفسران، به برخاستن از بستر و براي اداي نماز شب تفسير شده است.