«و المستغفرين بالاسحار.» [1] .

قرآن كريم، سحرخيزي را از شيوه هاي تقوا پيشگان مي شمارد. به هنگام سحر و آخر شب يعني آن هنگام كه آرامش و صفاي خاصي همه جا را فراگرفته است، در آن هنگام كه غافلان و بي خبران در خوابند و غوغاي جهان مادي فرونشسته است و طبعاً به سبب توجه خاصي كه به ارزشهاي اصيل هستي در سر مردان خدا و قلب زنده دلان پيدا مي شود به ياد خدا به پا مي خيزند و در پيشگاه با عظمتش استغفار و طلب آمرزش مي كنند و محو پرتو نور و جلال پروردگار مي شوند و تمام ذات وجودشان زمزمه ي توحيد دارد.



[ صفحه 13]



از امام صادق (ع) در تفسير اين آيه نقل شده است كه فرمود: «كسي كه در نماز وتر هفتار بار بگويد «استغفر الله ربي و اتوب اليه» و تا يك سال بر اين عمل مداومت كند، خداوند او را جزو استغفار كنندگان در سحر «و المستغفرين بالاسحار» قرار مي دهد و حتماً او را مشمول عفو خود مي سازد».

سحر در اصل به معني پوشيده و پنهان بودن است، چون در ساعات آخر شب پوشيدگي خاص بر همه چيز حكومت مي كند.

در اوقات شبانه روزي تنها به وقت «سحر» اشاره شده است، در حالي كه استغفار و بازگشت به سوي خدا در همه حال مطلوب است، اين براي آن است كه سحر به خاطر آرامش و سكوت و تعطيل كارهاي مادي و نشاطي كه بعد از استراحت و خواب به انسان دست مي دهد، آمادگي بيشتري براي توجه به خداوند به انسان مي بخشد و اين معنا را به آساني با تجربه مي توان دريافت حتي بسياري از دانشمندان براي حل مشكلات علمي از آن وقت استفاده مي كردند، زيرا چراغ فكر و روح انسانها در آن وقت از هر زمان پرفروغتر و درخشانتر است و از آنجا كه روح عبادت و استغفار، توجه و حضور دل مي باشد، عبادت و استغفار در چنين ساعتي از همه ي ساعات گرانبهاتر است. [2] .



[ صفحه 14]