غوغاي زندگي روزانه از جهات مختلف، توجه انسان را به خود جلب مي كند و فكر آدمي را به واديهاي گوناگون مي كشاند، به طوري كه جمعيت خاطر و حضور قلب كامل در آن بسيار مشكل است، اما در دل شب و به هنگام سحر و فرونشستن غوغاي زندگي مادي و آرامش روح و جسم انسان در پرتو مقداري خواب، حالت و توجه و نشاط خاصي به انسان دست مي دهد كه بي نظير است.

آري در اين محيط آرام و دور از هر گونه ريا و تظاهر و خودنمايي و توأم با حضور قلب، توجهي به انسان دست مي دهد كه فوق العاده روح پرور و تكامل آفرين است. به همين دليل دوستان خدا هميشه از عبادتهاي آخر شب براي تصفيه ي روح، حيات قلب، تقويت اراده و تكميل اخلاص نيرو مي گرفته اند.

در آغاز اسلام نيز پيامبر (ص) با استفاده از همين برنامه ي روحاني مسلمانان را پرورش داد و شخصيت آنها را آن قدر بالا برد كه گويي آن انسان سابق نيستند، يعني از آنها انسانهاي تازه اي آفريد، مصمم، شجاع، با ايمان، پاك و با اخلاص و شايد مقام محمود كه در آيات فوق به عنوان نتيجه ي نافله ي شب آمده است اشاره به همين حقيقت نيز باشد.