اين باور كه تشريع اذان، براساس رؤياي عبدالله بن زيد بوده، بدين معنا است كه خاتم پيامبران الهي صلي الله عليه و آله - كه براي كوچك ترين رفتارهاي فردي جامعه ي اسلامي، از جانب خداوند متعال رهنمود آورده است - در مورد يكي از بزرگ ترين عبادات سياسي - اجتماعي، نمي دانسته كه چه بايد كرد و حتي طبق برخي از اين روايات، براي آن، بيست روز سرگردان بوده است، تا اين كه رؤياي شخص يا اشخاصي، مشكل گشا مي شود و موجب تصميم پيامبر صلي الله عليه و آله و تشريع اذان مي گردد!

بي ترديد، اين پندار، با اعتقاد به نبوت پيامبر اسلام، قابل جمع نيست و از اين رو، امام صادق عليه السلام ضمن نفرين كردن كساني كه از چنين پنداري جانبداري مي كنند، خرد و وجدان آنان را به داوري مي خواند و با شگفتي از آنان مي پرسد كه چگونه اين پندار را با عقيده به نبوت پيامبر صلي الله عليه و آله و نزول وحي بر ايشان، جمع مي كنند:

بر پيامبر شما وحي نازل مي شود و شما مي گوييد كه او اذان را از عبدالله بن زيد گرفته است؟! [1] .