آداب اذان، به چهار دسته تقسيم مي شود:

دسته ي اول. آداب انتخاب مؤذن كه بايد از ميان كساني انتخاب شود كه از نظر دينداري، اخلاق و نيز فصاحت و زيبايي صدا، شايستگي لازم را داشته باشند.

دسته ي دوم. آدابي كه مؤذن بايد هنگام گفتن اذان رعايت كند، مانند: طهارت، بلند كردن صدا، رعايت تجويد و ترتيل، فرستادن صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله به هنگام شهادت بر رسالت او، فاصله انداختن ميان اذان و اقامه، خواندن دعاي مأثور (رسيده از اهل بيت عليهم السلام) پس از پايان آن، سجود ميان اذان و اقامه، اجتناب از آوازه خواني در اذان گفتن، سخن گفتن در ميان آن و اجرت گرفتن براي آن.

دسته ي سوم. آدابي كه شنونده ي اذان بايد آنها را رعايت كند، مانند: تكرار آنچه مؤذن مي گويد، خواندن دعا و گفتن ذكر و فرستادن صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله، پاسخگويي به مؤذن و حاضر شدن در نماز جماعت - اگر خارج از مسجد است - و خارج نشدن از مسجد - اگر داخل آن است -.

دسته ي چهارم. آدابي كه براي ساختن مأذنه در احاديث اسلامي ذكر شده است و آن، اين است كه محل اذان، نبايد به گونه اي بلند باشد كه موجب سلب آسايش از همسايگان مسجد گردد.

از اين رو، در روايتي آمده است كه اميرمؤمنان، هنگامي كه به مناره ي بلندي برخورد كرد، دستور داد كه آن را خراب كنند و فرمود كه مناره ي مسجد نبايد از سطح بام مسجد، بلندتر باشد.

نيز در روايت ديگري آمده است كه هنگامي كه امام مهدي (عج) ظهور كند،دستور مي دهد مناره ها را خراب كنند. البته همان طور كه اشاره شد، اين دستور، مربوط به مواردي است كه موجب تضييع حقوق ديگران باشد.