از منظر احاديث اسلامي، اذان، چراغي است كه به دل ها نور مي دهد، جان ها را به آسايش و آرامش در سايه ي ذكر خدا دعوت مي كند و فرشتگان آسمان ها به اين فرياد روح افزا گوش فرامي دهند و براي امت محمد صلي الله عليه و آله استغفار مي كنند.

اذان، فرشتگان را در صفوف بلندي كه شرق و غرب جهان را درمي نوردند و گاه، ميان زمين و آسمان را پر مي كنند، همراه نمازگزار مي سازد.

و براي مؤذن، اين فضيلت بس كه همچون پيامبران، مردم را به خدا فرامي خواند و امين امت اسلامي است، دست خداي مهربان را بر سر دارد و هنگامي كه به يگانگي او شهادت مي دهد، هر تر و خشكي در جهان، او را تصديق مي كند.

اذان، يكي از اسباب بزرگ شناخت خداوند است و بهشت را براي مؤذن، واجب مي گرداند.

مؤذن، در قبر نمي پوسد و در قيامت، در حال اذان گفتن، از قبر خارج مي گردد و سرفراز در صحنه ي قيامت همراه با پيامبران و صديقان و شهدا و صالحان محشور مي گردد....

باري، گفتن اذان، به قدري فضيلت دارد كه اگر مردم، ديده ي برزخي داشته باشند و آثار و بركات معنوي آن را ببينند، براي درك فضيلت آن، اختلاف پيش خواهد آمد؛ اما با اين همه - چنان كه پيامبر صلي الله عليه و آله پيش بيني نموده است - در تاريخ اسلام، غالباً، جز افراد طبقه ي محروم، كسي متصدي اين مسئوليت نشده است، آن گونه كه بلال، مؤذن پيامبر خدا، بزرگ آنان شمرده مي شود.