اذان، اسم مصدر از ريشه ي «أذن» به معناي آگاهي، و آگاهي دادن است. ابن فارس در معناي اين واژه مي گويد:

أذن (همزه و ذال و نون)، دو اصل اند كه در معنا به هم نزديك اند و در لفظ، از هم دور. يكي از آن دو، به معناي گوش است و ديگري به معناي آگاهي و آگاه ساختن. عرب مي گويد: «قد أذنت بهذا الأمر» يعني از آن آگاه شدم. و مي گويد: «و آذنني فلان» يعني فلاني مرا آگاه ساخت... و از همين معناست «اذان» كه اسم از «تأذين» (از باب تفعيل) است، چنان كه «عذاب» اسم از «تعذيب» است. [1] .