(2) بسم الله الرحمن الرحيم

(3) قل هو الله احد

(3) بگو اي (محمد) كه اوست خداي يگانه متوحد [1] به ذات و متفرد به صفات.

(4) الله الصمد

(4) خدائي كه بي نياز است از همه، و اوست پناه نيازمندان، نخورد و نياشامد و پاينده است و جاودان.

(5) لم يلد

(5) نزاده است كسي را.

(6) و لم يولد

(6) و زاده نشده است.

(7) و لم يكن له كفوا احد

(7) و نيست و نبوده او را همتا.

(8) كذلك الله ربي

(8) چنين است پروردگار من.



[ صفحه 47]



(1) روايت كنند كه جمعي از كفار به آن حضرت گفتند كه نسب و حسب خداي خود را بازگوي تا او را بشناسيم، (حق تعالي) اين سوره را فرستاد: (به متن مراجعه شود).



(4) احد است و شما را از او معزول

صمد است و نياز از او مخذول



آن احد، ني كه عقل داند و فهم

وان صمد، ني كه حس شناسد و وهم



(5) رد بر يهود است كه گفتند: (عزير) پسر خداست.

(6) رد بر نصاري است كه گويند: (عيسي بن مريم)، خداي ماست.

(7) رد بر مجوس و مشركان عرب است كه گفته اند: او را همتا و همانند است.

(8) و خواندن سوره، بعد از (حمد) مخصوص دو ركعت اول است و در سوم و چهارم اگر (حمد) نيز نخوانند و به جاي آن تسبيح و تحميد و تهليل و تكبير گويند - بر اين گونه: سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله والله اكبر هم رواست. و بايد كه قرآن را به تأني و ترتيب و ترتيل [2] خوانند و در آن تدبر كنند و دل فارغ دارند و با توجه كامل بخوانند.



عروس حضرت قرآن نقاب آنگه در اندازد

كه دارالملك ايمان را مجرد يابد از غوغا



حضرت امام جعفر صادق عليه السلام فرموده: هر كه قرآن خواند و خاضع [3] نگشت و دلش نرم نشد و بيم در دل او پديد نيامد، به تحقيق خرد پنداشته است خداي بزرگ را جل و علاء و بايد كه در حال قيام به خضوع و خشوع تمام بايستد و جز به سجده گاه خود نظر نيفكند و كف دست ها، بر ران ها گذارد، نه به جاي ديگر - و زن بر پستان ها - و قدم ها محاذي يكديگر بدارد، به دوري سه انگشت، تا يك وجب، و انگشتان هر دو پا را به طرف قبله قرار دهد و پس از فراغ حمد و سوره، كمي درنگ كند.



[ صفحه 49]