در ايامي كه امام در بيمارستان بودند، قبل از اذان ظهر مي پرسيدند: «چه قدر به اذان ظهر مانده است؟» و نيمه شب نيز مي پرسيدند كه چه قدر به اذان صبح مانده است؟ تا نمازهاي نافله خود را بخوانند. زماني هم كه جان به جان آفرين تسليم كردند، آخرين لحظه هاي حياتشان با كلام نماز همراه بود. حتي هنگامي كه پس از عمل جراحي به هوش آمدند، اولين جمله اي كه بر زبان راندند، الله اكبر بود. [1] .