روز شنبه حدود مغرب به زيارت امام در بيمارستان رفتم. ساعت نزديك هشت بعدازظهر بود كه بالاي سر مبارك ايشان بودم. ديدم در حال اغما هستند و پزشكان با دستگاه دارند نفس مصنوعي به ايشان مي دهند. يكي از دوستان كه در آنجا حضور داشت به امام گفت: وقت مغرب و نماز است، آب بياورند وضو بگيريد و نماز بخوانيد؟ عجيب است تا امام شنيدند كه وقت نماز است ناگهان در حالي كه در حالت اغما بودند چشمهاي خود را باز كردند و



[ صفحه 91]



كلمه اي بر زبان آوردند. بعد چشم خود را بستند و من بعد از آن ديگر حرفي از ايشان نشنيدم. [1] .