يكبار كه ساعت دو بعد از نيمه شب بود من بالاي تخت امام ايستاده بودم و چشمم به ايشان بود كه ملاحظه كردم درست در همان ساعت دو بعد از نيمه شب كه امام هميشه براي انجام نماز شب برمي خاستند لبهاي ايشان شروع كرد به تكان خوردن و ذكر گفتن بدون آنكه حتي يك لحظه دير يا زود شده باشد. امام نماز شب خود را حتي در آن حالت برگزار كردند. [1] .