تقيد ايشان به داشتن وضو و طهارت بسيار بود، بنابراين حتي الامكان به جاي تيمم وضو مي گرفتند. وقتي در بيمارستان بستري شدند همه برنامه هاي عبادي ايشان مطابق معمول انجام مي شد، هيچ تفاوتي در مستحبات قبل و بعد از بيمارستان نداشتند، مگر بعد از عمل كه اطبا اجازه بعضي كارها را نمي دادند. نظم و دقت در امور كماكان باقي بود. براي مثال موقعي كه يك نفر از ما



[ صفحه 72]



به ايشان غذا يا مايعات مي داد، اگر از دستمال استفاده مي كرد، مي فرمودند آن را چند قسمت كنيد و يا در مورد خاموش كردن چراغهاي اضافه و غيره همواره در همان حال تذكر مي دادند. از يك ساعت به نماز مرتب به ساعت نگاه مي كردند. بسيار مقيد به وقت نماز و آداب آن بودند. مثلا شانه كردن محاسن، معطر كردن و بستن عمامه و غيره. امام در همه امور جدي بودند و در همه مواردي كه به ايشان مربوط بود، نظم و تقيد حرف اول را مي زد. اين امر در درمان ايشان هم بسيار مؤثر بود به گونه اي كه همه پزشكان از اين مزيت كمال استفاده را مي بردند و به راحتي نظر ايشان را براي هر گونه درمان جلب مي كردند. چندين بار به اطرافيان مي گفتند كه امام منظم ترين بيماري است كه ما تا به حال داشته ايم. [1] .