خضوع و خشوع ايشان به هنگامي كه با خداي خود راز و نياز مي كردند، توصيف ناپذير است. حضرت امام، هيچ كاري را بر اقامه نماز اول وقت ارجح نمي دانستند. اين منش بسيار والاي ايشان از همان زمان جواني و طلبگي، زبانزد كساني بود كه ايشان را مي شناختند. [1] .