ما بارها وارد اتاق امام مي شديم و آقا را در نماز جماعت مي ديديم. در جماران، نجف، تهران و قم، هيچ گاه با يكديگر هيچ فرقي نداشت نماز خود را نه يك كلمه زيادتر مي كردند نه يك كلمه



[ صفحه 7]



كمتر، هيچ فرقي نمي گذاشتند؛ يعني نمازي كه در جماران مي خواندند يك كلمه هم اضافه نمي كردند. به خاطر اينكه جمعيت هست حالا تندتر بخوانند، يا يواش تر كنند، كمتر يا بيشتر شود هيچ فرقي نمي كرد. در مكانهايي كه بودند، نمازهايي كه در خانه مي خواندند به همان صورت بود. يعني قديم سه مرتبه «سبحان ربي العظيم و بحمده» مي گفتند اين اواخر سه تا «سبحان الله» مي گفتند. قديم قنوت را «لا اله الا الله الحليم الكريم...» مي خواندند. اين اواخر «ربنا آتنا في الدنيا حسنة...» مي گفتند. هيچ فرقي نداشت آنجا كه صلوات مي فرستادند. باز هم صلوات مي فرستادند. [1] .