حسينيان، مؤمناني هستند كه آنان را كه در مقابل خدا و پيامبر صلي الله عليه و آله قرار مي گيرند، دوست ندارند، گرچه پدران، فرزندان، برادران يا نزديكان آنها باشند؛ يعني معرفت خدا و شوق ديدار او، مايه رهايي از هر راهزن بوده و اساس به دست آوردن هر چيزي است كه شوق را تسكين بخشد، و شوق عارف، هرگز آرام نمي گيرد مگر به وصال، و وصال ميسور نيست مگر به قتال، و قتال حاصل نمي گردد مگر با معرفت كامل.

خداوند در قرآن كريم مي فرمايد:

«قل ان كان آباؤكم و ابناؤكم و اخوانكم و ازواجكم و عشيرتكم و اموال اقترفتموها و تجارة تخشون كسادها و مساكن ترضونها احب اليكم من الله و رسوله و جهاد في سبيله فتربصوا حتي يأتي الله بامره و الله لا يهدي القوم الفاسقين.» [1] .

آنچه از آيه فوق بر مي آيد اين است كه انسان عارف چون مي خواهد به محبوب خود برسد، چاره اي ندارد مگر اينكه تمام آنچه را در اختيار دارد، در راه دوست نثار كند.