دعاي عرفه، گرچه به ما دستور نيايش مي دهد، ولي راز و رمزي را هم در آغاز اين دعا تبيين مي كند. امام حسين عليه السلام بهترين نعمت ها را در اين دعا بر مي شمارد و به پاس آن نعمت ها خدا را مي ستايد و عرض مي كند: «پروردگارا! تو نظام آسمان ها را آفريده اي، تو جباران را در هم مي كوبي، به من لطف و احساني روا داشته اي، تو آن قدر صبر كردي تا دوران ستم و جاهليت سپري شد و دوران كفر رخت بربست و نظام اسلامي مستقر شد و مرا در نظام و دولت اسلامي به دنيا آوردي؛ تو را سپاس مي گويم.»

چنين انساني اگر بخواهد شاكر اين باشد كه در دولت كفر به دنيا نيامده



[ صفحه 66]



است، شكرانه اين نعمت را در براندازي هر گونه دولت كفر و احياي جامعه ي سالم مي داند. حضرت سيدالشهدا عليه السلام با توجه به اصل مبارزه با كفر و اصلاح جامعه مي فرمايد:

«و انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي محمد» [1] .

بنابراين، وجود مقدس سيدالشهدا عليه السلام، داشتن مجموعه ي روح مناجات و روح پرخاشگري عليه ستمگران و جباران را به ما مي آموزد. اين روح، در شاگرد مكتبش امام خميني (ره) نيز تبلور يافت و در وصيتنامه سياسي - الهي آن حضرت جلوه كرد.