امام حسين عليه السلام فرمودند: «وقتي نماز صبح جدم پيامبر تمام مي شد،



[ صفحه 32]



تسبيحي كه پيش خود داشتند، برداشته و بدون اينكه با كسي همسخن شوند. ذكر مي گفتند و اين دعا را مي خواندند: «اللهم اني اصبحت اسبحك و امجدك و احمدك و اهلك بعدد ما ادير به سبحتي»؛ پروردگارا، همانا امروز صبح را آغاز كردم در حالي كه به تعداد دانه هاي تسبيحي كه گرداندم، تو را تسبيح و حمد مي گويم؛ تو را سپاس گفته و ستايش و تهليل مي كنم. «سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله» مي گويم.

آن گاه، دعاهاي ديگري مي خواند و اين دعا هم جزء تسبيح او محسوب مي شد. اين دعاها نگهدار حضرت بود تا شب كه به بستر استراحت مي رفت و مجددا اين تسبيحات و دعاها را مي گفت و تسبيحش را زير سر مباركش مي گذاشت تا برايش ثواب تسبيح ثبت شود.

آنگاه امام فرمودند: «من هم به پيروي از جدم رسول الله اين كار را انجام مي دهم. [1] .