دقيقا يادم هست كه سه شنبه، يازدهم ارديبهشت ماه سال 1358 (ه ش) بود. پدرم نماز مغرب خود را بجا آوردند. ساعت حدود هشت شب بود. ابتدا از من و



[ صفحه 318]



برادرم خواهش كردند كه او را به جلسه هفتگي سياسي كه آن شب، در منزل يكي از آقايان در دروازه شميران تشكيل مي شد- برسانيم. اما پس از مدتي گفتند:

ديگر شما لزومي ندارد كه بياييد. يكي از دوستان با ماشين به دنبالم مي آيد و من همراه ايشان مي روم.

بعد، ايشان- بعد از نماز- براي تنظيم و مرتب كردن يادداشتها و كارهايشان به كتابخانه رفتند. من نيز كه براي اقامه نماز، جانماز و مهر پيدا نكرده بودم، به كتابخانه رفتم تا يكي از جانمازهايي را كه غالبا مهمانها از آن استفاده مي كردند، بردارم. در همين وقت، مادرم به كتابخانه آمدند و گفتند:

مجتبي، در اتاق ديگر، جانماز هست. چرا از جانمازهايي كه براي مهمانهاست، استفاده مي كني؟ گفتم: مادرجان، در اتاقهاي ديگر، مهر و جانماز پيدا نكردم.

در اين وقت، پدرم گفتند:

مسئله اي نيست. مهم، انجام فريضه نماز در اول وقت است. نماز از هر چيزي باارزشتر و مهمتر است.

اين آخرين سخناني بود كه از پدر بزرگوارم شنيدم. پس از لحظاتي، دوست پدرم به منزل ما آمدند و ايشان را براي شركت در جلسه بردند. پدرم رفت، اما ديگر پيش ما بازنگشت؛ بلكه به ديدار معشوق حقيقي خود، خداوند سبحان شتافت. [1] .