يكي از نزديكان شهيد مطهري (ره) مي گويد:

در دانشكده ي الهيات واقع در سرچشمه نمازخانه ي كوچكي ساخته بودند كه در قسمت جنوبي دانشكده قرار داشت. استاد بزرگوار ما مرحوم آية الله علامه ي شهيد مطهري احيانا نماز خود را فرادي در آنجا برگزار مي كردند اين نمازخانه اوايل نمازخوان فراواني نداشت؛ ولي به تدريج بر مشتريان آن افزوده شد.

در روزهاي غربت اين نمازخانه روزي بر مسجد درآمدم. استاد - با اين كه هوا



[ صفحه 317]



گرم بود- با عمامه و قبا و عبا در حال اقامه ي نماز بودند. واقعا نماز را اقامه مي كردند. شايد به علت آنكه با تمركزي عجيب و خضوع و خشوعي جالب توجه نماز مي خواندند، به هيچ وجه متوجه ورود من نشدند.

استاد نماز را به گونه اي آميخته با توجه و خضوع برگزار مي كردند كه حالت ويژه ي ايشان مرا به خود مجذوب ساخت. به جاي اينكه اقتدا كنم مشغول تماشاي نمازشان شدم تا از نماز فارغ شدند و ادعيه و تعقيبات و تسبيحات را ادامه دادند. حالتي كه از پشت سر در نماز ايشان به وضوح احساس مي كردم غيرقابل توصيف است. گوييا قيامت و احوال آن را شهود مي كردند و حالت خشيتي كه ويژه ي علماي واقعي و خدا آشناست، حتي از قفا در قد و بالاي اين سرو سهي انسان را مجذوب خود مي ساخت. [1] .