در قرآن مكتوب از همان آغاز كه قرآن به كتابت درآمده است در اول هر سوره اي باستثناي- سوره ي برائت «بسم الله الرحمن الرحيم» است؛ يعني سوره با بسم الله آغاز



[ صفحه 266]



مي شود. ولي دير زماني است كه بين شيعه و سني بر سر اين كه آيا اين آيه جزء هر سوره است يا نه، اختلاف عظيمي وجود دارد. برخي از اهل تسنن آن را جزء هيچ سوره اي نمي دانند و شروع هر سوره را با بسم الله از قبيل شروع هر كار ديگربا بسم الله مي شمارند كه بسم الله جزء آن كار نيست؛ بلكه در عمل گاهي سوره ها را بدون بسم الله آغاز مي كنند. در نماز، حمد يا هر سوره اي را كه احيانا بخواهند بعد از حمد بخوانند بدون بسم الله مي خوانند.

شيعه به پيروي از ائمه اطهار عليهم السلام بشدت با اين مسأله مخالفت دارند، تا آنجا كه ائمه اطهار فرموده اند خداي بكشد كساني را كه بزرگترين آيه از آيات قرآن را از قرآن حذف كرده اند. اگر بسم الله را از اول سوره ها برداريم ديگر اين آيه را ما در قرآن نداريم جز در سوره نمل كه آنهم در ضمن نقل قولي است كه قرآن از ملكه ي سبا مي كند، كه هنگاميكه نامه ي سليمان را قرائت كرد گفت: «اِنَّهُ مِنْ سُلَيْمان وَ اِنَّهُ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ». اين نامه از سليمان است و اين گونه آغاز مي گردد: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ.

در هر حال شيعه آن را مسلم جزء قرآن مي داند، نه اين كه آن را جداي از قرآن محسوب كند و مانند آنكه در آغاز هر امري، بسم الله را مي افزايد، در قرائت قرآن هم اين آيه را از خارج بر آن اضافه كند. [1] .



[ صفحه 267]