از بحث گذشته نتيجه جالبي بدست مي آيد و آن اين كه: آنچه در حساب خدا مايه ارزش اعمال است كيفيت است نه كميت. توجه نكردن به اين نكته سبب شده گروهي از مردم در برخي از اعمال فوق العاده با ارزش اولياء خدا وقتي كه حجم اجتماعي آنها را كوچك ديده اند افسانه سازي كنند. مثلا درباره انگشتري كه اميرالمؤمنين علي عليه السلام در حال ركوع به فقير دادند و آيه درباره اش نازل گشت گفته اند ارزش آن معادل خراج سوريه و شامات بوده است؛ و براي اين كه مردم باور



[ صفحه 254]



كنند، شكل روايت به آن داده اند. به نظر اينان شگفت بوده است كه درباره انفاق يك انگشتر حقير، آيه اي عظيم از قرآن نازل شود؛ و چون نتوانسته اند اين معني را باور كنند افسانه سازي كرده بهاي مادي آن را بالا برده اند؛ فكر نكرده اند انگشتري كه معادل خراج سوريه و شام باشد، در مدينه ي فقير و بيچاره، زينت بخش دست علي عليه السلام نخواهد بود. فرضا چنين انگشتري در دست علي عليه السلام مي بود او آن را به يك گدا نمي داد بلكه با چنان انگشتري مدينه را آباد مي كرد و همه بينوايان شهر را نجات مي داد.

عقل افسانه سازان درك نكرده است كه عمل بزرگ در نزد خدا حسابي غير از حسابهاي مادي دارد؛ گويي ايشان پنداشته اند كه گرانقيمت بودن انگشتر چشم خدا را - معاذالله - خيره كرده و او را وادار به تحسين كرده است كه آفرين به علي، چه كار بزرگي انجام داد!