در يكي از مجالس ديدم يك پيرمردي به اصطلاح شعار مي دهد، كه نمي دانم بيچاره فلج بود، زبان نداشت، چطور بود كه يك كلمه كه مي خواست بگويد، مثلا مي خواست صلوات بفرستد، خودش هم تكان مي خورد، با يك وضع مسخره و خنده آوري. پيش خودم گفتم سبحان الله! ديگر جز اين، كس ديگري نمي شود شعار صلوات را بدهد؟ آيا ما بايد بد صداترين افراد را در اين موارد انتخاب بكنيم؟

سعدي داستاني ذكر مي كند و مي گويد:

مؤذن بد صدايي بود در فلان شهر، داشت با صداي بدي اذان مي گفت؛ يك وقت ديد يك يهودي برايش هديه اي آورد، گفت اين هديه ناقابل را قبول مي كني؟ گفت چرا؟ گفت يك خدمت بزرگي به من كردي. چه خدمتي؟ من كه خدمتي به شما نكرده ام. گفت من دختري دارم كه مدتي بود تمايل به اسلام داشت، از وقتي كه تو اذان مي گويي و الله اكبر را از تو مي شنود، ديگر از اسلام بيزار شده، حال اين هديه را آورده ام براي اين كه تو خدمتي به من كردي و نگذاشتي اين دختر مسلمان بشود. اين خودش مسأله اي است. [1] .

در متن فقه اسلامي آمده است كه مستحب است مؤذن «صَيِّت» يعني خوش صدا باشد. زيرا: طبع آدمي اين طور است كه وقتي اذان را از يك خوش صدا مي شنود، جملات آن جور ديگري بر قلبش اثر مي گذارد. همين طور است قرآن خواندن، تبليغ كردن، كه اگر با لحن خوش باشد، زودتر بر شنونده اثر مي گذارد. [2] .



[ صفحه 228]