از نظر تعليمات اسلامي، هر گناه اثري تاريك كننده و كدورت آور بر دل آدمي باقي مي گذارد و در نتيجه ميل و رغبت به كارهاي نيك و خدائي كاهش مي گيرد و رغبت به گناهان ديگر افزايش مي يابد.

متقابلا عبادت و بندگي و در ياد خدا بودن وجدان مذهبي انسان را پرورش مي دهد، ميل و رغبت به كار نيك را افزون مي كند و از ميل و رغبت به شر و فساد و گناه مي كاهد. يعني تيرگيهاي ناشي از گناهان را زايل مي گرداند و ميل به خير و نيكي را جايگزين آن مي سازد.

در نهج البلاغه خطبه اي هست كه درباره ي نماز، زكوة و اداء امانت بحث كرده است. پس از توصيه و تأكيدهائي درباره ي نماز مي فرمايد:

«وَ اِنّها لَتَحُتُّ الذُّنوبَ حَتَّ الْوَرَقِ وَ تُطْلِقُها طَلاقَ الرِّبَقِ وَ شَبَّهَها رَسولُ اللّهِ صَلَّي اللّهُ عَليهِ وَ الِهِ وَ سَلّم بِالْحَمَّةِ تَكونُ عَلي بابِ الرَّجُلِ فَهُوَ يَغتَسِثلُ مِنْها فِي الْيَوْمِ وَ اللّيلَةِ خَمْسِ مَرّات فَما عسي اَنْ يَبْقي عَليهَ مِنَ الدَّرَنِ؟». [1] .

«نماز گناهان را مانند برگ درخت مي ريزد و گردنها را از ريسمان گناه آزاد مي سازد، پيامبر خدا نماز را به چشمه ي آب گرم كه بر در خانه ي شخص باشد و روزي پنج نوبت خود را در آن شستشو دهد تشبيه فرمود، آيا با چنين شستشوها چيزي از آلودگي بر بدن باقي مي ماند؟» [2] .