«فَاِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ وَ اِلي رَبِّكَ فَارْغَبْ» [1] .

اكنون كه فارغ شدي و بار از دوشت برداشته شد حالا چكار كن؟ حالا برو راحت بخواب؟ اگر راحت بخوابي كه باز اول بدبختي است، چون همه ي بدبختيها از عادت كردن به استراحت و راحتي و رفاه سرچشمه مي گيرد. هيچ چيز براي انسان دشمن تر از رفاه نيست.

فَاِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ. از اين ها كه فارغ شدي باز هم خودت را به تعب و نصب بينداز. براي خودت شدايد بيافرين. يعني خودت را به راحتي عادت نده. مرد خدا، فرضا در مسائل اجتماعيش شدايد نداشته باشد، شدايد عبادت را كه از او نگرفته اند، آيا پيغمبر وقتي شدايد اجتماعي نداشت مي رفت تا صبح تخت مي خوابيد؟ خير، آرام نداشت، فاذا فرغت، از اين ها هم كه فارغ شدي فانصب، فانصب از نصب است كه معني تعب ميدهد. باز هم خودت را در تعب بينداز منتهي نه تعب الكي، بلكه به عبادت بپرداز. لااقل راحت طلبي پيشه نكن كه دشمن انسان راحت طلبي است. فاذا فرغت فانصب و الي ربك فارغب. [2] .