در وقت وفات امام صادق عليه السلام جرياني رخ داد كه وقتي ابوبصير آمد به «ام حميده» تسليتي عرض كند، ام حميده گريست، ابوبصير هم كه نابينا بود گريست بعد «ام حميده» به ابوبصير گفت:

ابوبصير نبودي و لحظه ي آخر امام را نديدي، جريان عجيبي رخ داد عرض كرد چي؟ فرمود امام در يك حالي فرورفت كه تقريبا حال غشوه اي بود. بعد چشمهايش را باز كرد و فرمود:

تمام خويشان نزديك مرا بگوييد، بيايند بالاي سر من حاضر شوند. ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت كرديم، وقتي همه جمع شدند، امام در همان حالات كه لحظات آخر عمرش را طي مي كرد يك مرتبه چشمش را باز كرد، رو كرد به جمعيت و همين يك جمله را گفت:

«لَنْ تَنال شفاعُتنا مُستَخِّفاً بِالصلوةِ» هرگز شفاعت ما به مردمي كه نماز را سبك بشمارند، نخواهد رسيد، اين را گفت و جان بجان آفرين تسليم كرد. [1] .