علي عليه السلام در خطبه ي 192 نهج البلاغه پس از اشاره به پاره اي از اخلاق رذيله از قبيل سركشي، ظلم، كبر ، مي فرمايد:

«وَ عَنْ ذلك ما حَرَسَ اللّهُ عِبادَهُ الْمؤمنينَ بِالصَّلواتِ و الزَّكَواتِ و مُجاهَدَة الصّيام في الايّامِ الْمَفْروضاتِ تَسْكيناً لاَطرافِهِمْ وَ تَخْشيعاً لاَبْصارِهم و تَذليلاً لِنُفوسِهِمْ، و تَخْفيضاً لِقُلُوبِهِمْ وَ اِزالَةً لِلْخُيَلاءِ عَنْهُمْ».



[ صفحه 164]



چون بشر در معرض اين آفات اخلاقي و بيماريهاي رواني است خداوند بوسيله ي نمازها و زكاتها و روزه ها بندگان مؤمن خود را از اين آفات حراست و نگهباني كرد، اين عبادت دستها و پاها را از گناه بازمي دارند، چشمها را از خيرگي بازداشته به آنها خشوع مي بخشند، نفوس را رام مي گردانند، دلها را متواضع مي نمايند، و باد دماغ را زايل مي سازند. [1] .