در خطبه 222 نهج البلاغه حالات و مقامات و كرامتهائي كه براي اهل معني در پرتو عبادت رخ مي دهد توضيح داده شده است، از آن جمله مي فرمايد:

«قَد حَفَّتْ بِهِمُ الْمَلائِكَةُ و تَنَزَّلَتْ عَلَيْهِمُ السَّكينَةُ و فُتِحَتْ لَهُمْ اَبْوابُ السَّماءِ و اُعِدَّتْ لَهُمْ مَقاعِدُ الْكراماتِ في مقامِ اَطَّلع اللّهُ عَليهم فيه فَرَضِيَ سَعْيَهُمْ و حَمِدَ مَقامهُم يَتَنَسَّمُونَ بِدُعائِهِ رَوْحَ التَّجاوُز...»

«فرشتگان آنان را در ميان گرفته اند، آرامش برايشان فرود آمده است، درهاي ملكوت بر روي آنان گشوده شده است، جايگاه الطاف بي پايان الهي برايشان آماده گشته است، خداوند متعال مقام و درجه ي آنان را كه بوسيله ي بندگي به دست آورده اند ديده و عملشان را پسنديده و مقامشان را ستوده است، آنگاه كه خداوند را مي خوانند بوي مغفرت و گذشت الهي را استشمام و پس رفتن پرده هاي تاريك گناه را احساس مي كنند». [1] .