«قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ اَسْرِفُوا عَلَي اَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَظُوا مِن رَحْمَةِ اللّه اِنَّ اللّه يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً». [1] .

اين نداي خداست: «اي بندگان اسراف كار من، اي بندگان گنهكار من، اي بندگان معصيت كار من، اي بندگان من كه بر خودتان ظلم كرده ايد از رحمت من نااميد مباشيد، بيائيد به سوي من، بيائيد من مي پذيرم، من قبول مي كنم، در جو توبه وارد بشويد، در فضاي توبه وارد بشويد.»

اين حديث قدسي چقدر عالي توبه را توصيف مي كند:

«اَنينَ المُذنبينَ اَحَبَّ اِليَّ مِنْ تَسْبيحِ المُسُبِّحينَ». يعني خداي تبارك و تعالي، اين رحمت مطلقه و رحمت كامله فرمود: ناله ي گنهكاران در نزد من محبوب تر است از تسبيح كنندگان. در اين شبهاي قدر به درگاه خداي خودتان برويد و ناله كنيد، امشب، فردا شب همه وقت فكر كنيد تا گناهان بيادتان بيايد، بكسي نگوئيد، اقرار بگناه پيش ديگران گناه است، ولي در دل خودتان، خودتان كه مي دانيد، خودتان قاضي وجود خودتان باشيد، خودتان مؤاخذ وجود خودتان باشيد، گناهانتان را در نظر بگيريد، بعد اين گناهان را ببريد پيش ذات پروردگار، تقصيرهاي خودتان را بگوئيد، ناله كنيد، تضرع كنيد، طلب مغفرت كنيد، طلب شستشو كنيد، خدا شما را مي آمرزد، روح شما را پاك و پاكيزه مي كند، به دل شما صفا عنايت مي كند، لطف خودش را شامل حال شما مي كند، آنوقت بعد از اين، يك ذوقي، يك لذتي، يك حالتي در شما ايجاد مي شود. آن وقت شيريني عبادت را در ذائقه خودتان احساس مي كنيد، آن وقت گناهان و لذات گناهان در نظر شما كوچك مي شود. [2] .



[ صفحه 111]