روي سخن با كساني است كه بوئي از معنويت به مشامشان رسيده است. اگر كسي بوئي از معنويت برده باشد مي داند كه تا انسان از قيد هواپرستي آزاد نگردد، و تا طفل جان، از پستان طبيعت گرفته نشود، و تا مسائل مادي از صورت هدف خارج نشود و به صورت وسيله در نيايد، سرزمين دل براي رشد و نمو احساسات پاك و انديشه هاي تابناك و عواطف ملكوتي آماده نمي گردد. اين است كه مي گويند: زهد شرط اصلي معرفت افاضي است و پيوندي محكم و ناگسستني با آن دارد.