شناخت خداي يگانه به عنوان كاملترين ذات با كاملترين صفات، منزه از هرگونه نقص و كاستي و شناخت رابطه او با جهان كه آفرينندگي، نگهداري و فياضيت،



[ صفحه 21]



عطوفت و رحمانيت است، عكس العملي در ما ايجاد مي كند كه از آن به «پرستش» تعبير مي شود.

پرستش نوعي رابطه خاضعانه و ستايشگرانه و سپاسگزارانه است كه انسان با خداي خود برقرار مي كند. اين نوع رابطه را انسان تنها با خداي خود مي تواند برقرار كند و تنها در مورد خداوند صادق است؛ در مورد غير خدا نه صادق است نه جايز. شناخت خداوند به عنوان يگانه مبدأ هستي و يگانه صاحب و خداوندگار همه چيز، ايجاب مي كند كه هيچ مخلوقي را در مقام پرستش، شريك او نسازيم. قرآن كريم تأكيد و اصرار زياد دارد بر اين كه عبادت و پرستش بايد مخصوص خدا باشد؛ هيچ گناهي مانند شرك به خدا نيست.

اكنون ببينيم پرستش يا عبادت كه مخصوص خداست و انسان نبايد اين رابطه را جز با خداوند با هيچ موجود ديگري برقرار كند، چيست و چگونه رابطه اي است.