مي فرمايد: نمازگزاران برتر، نسبت به سرنوشت خويش و امتي كه به آن تعلق دارند و جهاني كه در آن به سر مي برند، احساس مسئوليت مي كنند، تا آن جا كه بنا به تعبير قرآن كريم در برنامه ي عبادي خود «امر به معروف و نهي از منكر» را با «نماز» همراه ساخته و بدان اهتمام ورزيده اند: «ياران خدا، همان كساني هستند كه هر گاه در زمين، آن ها را قدرت بخشيديم، نماز را بر پا مي دارند و زكات مي دهند و امر به معروف و نهي از منكر مي كنند؛ و پايان همه ي كارها از آن خدا است.» [1] .

مي پرسم: رابطه ي موجود ميان بهترين نمازها و فريضه ي ياد شده چگونه



[ صفحه 111]



است؟

- رابطه اي تنگاتنگ و مستمر؛ چرا كه اصولاً فلسفه ي وجودي امر به معروف و نهي از منكر، ممانعت از در افتادن آدمي به چاه ضلالت و گمراهي است؛ همان هدف و مقصود والايي كه مصحف خدا، انجام آن را در يد قدرت فريضه ي انسان ساز نماز قرار مي دهد: «ان الصلوة تنهي عن الفحشاء و المنكر» [2] .

- پس با اين اوصاف، مصداق اعلاي امر به معروف و نهي از منكر در نماز، متجلي است.

- آري، كاملترين نوع امر به معروف و نهي از منكر را مي بايست در نماز جست؛ چرا كه اين نماز است كه در سايه سارش، بيني شيطان به خاك ماليده مي شود و رايحه ي جانفزاي ايمان در آفاق و انفس جلوه گر مي شود.

سپس مي فرمايد: بدين ترتيب شعاع تأثير نهي بهترين نمازها، بسيار گسترده است.

- چگونه؟

- بهترين نمازها، نه تنها نمازگزار را از پرداختن به زشتي ها و بدي ها باز مي دارد، بلكه ديگران را نيز به صراط مستقيم الهي مي كشاند.

- آيا اشاره ي اخير حضرت عالي به اقامه ي جمعه و جماعات است؟

- آري، اشاره به همان ها است كه در سايه سارشان مظاهر ضد ديني، رنگ مي بازد و شميم معنويت، شهرها و آبادي ها را در بر مي گيرد؛ ضمن آن كه سيل خروشان جمعيتي كه راهي مساجد و مصلا ها مي شود، افراد بي تفاوت



[ صفحه 112]



و غافل را نيز به تكاپو و حركت در مسيري كه خداي تعالي، مؤمنان را به آن، فراخوانده، وا مي دارد: «يا ايها الذين آمنوا اذا نودي للصلوة من يوم الجمعه فاسعوا الي ذكرالله و ذروا البيع ذلكم خير لكم ان كنتم تعلمون.» [3] .

سپس مي فرمايد: متروك شدن امر به معروف و نهي از منكر، تسلط و اشراف طواغيت و ستمكاران را بر جامعه به دنبال دارد؛ هم آنان كه اولين برنامه ي اجرايي حاكميت منحوس شان متزلزل ساختن عماد خيمه ي اسلام (نماز) مي باشد.

آن گاه مي افزايد: آري، ارزشي، بر نمازي كه توأم با امر به معروف و نهي از منكر نباشد، مترتب نمي باشد.

حكايت

خداي تعالي، يوشع بن نون (ع) را گفت كه من از فلان قوم چهل هزار نيك مرد و شصت هزار بد مرد را، هلاك خواهم كرد. گفت: ملكا! نيكان چه كرده اند؟ گفت: نيكان از بهر من بر، بدان خشم نمي گيرند و با آنان نشست و برخاست مي كنند... [4] و [5] .