غفلت هاي بي اختيار، هر اندازه فراوان باشد با نخستين وزش نسيم رحمت الهي، نابود مي گردد. گا نور خير جرقه مي زند و انسان در آن حال به خدا متوجه مي گردد كه اگر براي خاموش نشدن اين بارقه ي الهي تلاش كند، شيطان او را رها مي كند و به تدريج اين پرتو نورافشان به نوري هميشگي و حضوري كامل مي انجامد.

خسارت واقعي آن است كه عوامل غفلت را به اختيار خود فراهم آوريم، چون همت شيطان آن است كه ما را با دست خويش به غفلت اندازد و از نسيم هاي مهر پروردگار در روزگار، بهره نگيريم، همان گونه كه روايت شده است: «بي گمان براي پروردگارتان در ايام روزگارتان، نسيم هايي است، هان، خود را در برابر آن نهيد» [1] .