كه آن از دو چيز پيدا مي شود:

«اول: شناختن پستي نفس خود كه بنده اي است عاجز كه براي خودش مالك چيزي از نفع و ضرر و مرگ و زندگي و رستاخيز نيست. [1] و توانايي استقلالي بر هيچ چيزي ندارد. [2] .

دوم: شناسايي جلال و عظمت حق تعالي است به اين كه سلطنت آسمانها و زمين و عالم خلق و امر براي اوست و هر چه كه بخواهد مي كند و به هر چه اراده بفرمايد، حكم مي فرمايد. [3] .

نتيجه ي اين دو معرفت و شناسايي، انكسار و خشوع براي خداي تعالي خواهد بود كه همين تعظيم است.