از بعضي بزرگان علما نقل شده است كه مردم پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب «وقت» را بر چهار قسمت كنند: يك بخش براي اذكار



[ صفحه 116]



و تسبيحات كه بهترينش تسبيح حضرت زهرا عليهاالسلام مي باشد كه از هزار ركعت نماز افضل است.

بخش ديگر را به دعاهاي وارده كه در كتابهاي دعا ذكر شده است اختصاص دهند.

قسمت سوم را به تلاوت قرآن مجيد و بخش چهارم را در انديشه در گناهاني كه مرتكب شده و استغفار و طلب آمرزش از آنها و تصميم بر ترك آنها در آينده داشته باشند.

سزاوار است شخص در بامداد، اوقات آن روزش را تقسيم و برنامه ي خودش را مرتب نمايد تا غروب آفتاب كه هيچ لحظه اي از آن را غافل نباشد و سرگرم نباشد جز به عبادت خدا و خدمت بندگان خدا از عيال و اولاد يا ديگران.

و در نزديكي مرگ و پيدا شدن حسرت و ندامت در نتيجه ي غفلت، زياد بينديشد.

پس از فراغت از تعقيب به شكرانه ي توفيق انجام اين عمل بزرگ (يعني نماز) سجده ي شكر بجا آورد و بهترين كيفيت آن چنين است كه دو بار پيشاني را به خاك بگذارد و در ميان اين دو سجده «تعفير» نمايد. مقصود از «تعفير» آن است كه دو طرف صورت را بر خاك بمالد و سينه و شكم خود را نيز به زمين بچسباند و سجده را طولاني كند و هر چه بتواند «شكرا شكرا» و «حمدا حمدا» بگويد و در گريه و تضرع در آن حال، بكوشد كه اقرب حالات بنده به سوي خداست و دعاهاي وارده را در آن حال (سجده ي شكر) بخواند كه از آن جمله هزار مرتبه «العفو» گفتن



[ صفحه 117]



است و اگر نمي رسد يا نمي تواند يك صد مرتبه «العفو العفو» و «شكرا شكرا» و اگر نمي رسد يا نمي تواند، لااقل سه مرتبه را ترك ننمايد.