سزاوار است در حال سجده حايلي بين خود و خاك قرار ندهد؛ يعني روي فرش نباشد بلكه مستقيما اعضاي هفتگانه ي سجده اش به روي زمين باشد؛ چون موجب زيادتي خضوع و خشوع است و بدين وسيله اظهار عبوديت و مذلت بيشتر مي شود لذا سزاوار رحمت بيشتري خواهد بود:



چو خواهد شد رخ اندر خاك ريزان

رخ اندر خاك ماليد اي عزيزان!



برانديشيد از آن ساعت كه در خاك

فروريزد دو رخ چون برگ گل پاك



در آن ساعت نه بتوانيد ناليد

نه رخ در پيش او در خاك ماليد



كنون باري شما را قدرتي هست

شبان روزي بدينسان حضرتي هست





[ صفحه 108]





نخواهد بود با تو هيچ همراه

مگر سوز دل و آه سحرگاه



بمردي آنگه آيد افتقارت

كه تو كاري كني كايد به كارت



چرا خفتي تو چون شد عمر بسيار

نمي گردي زخواب مرگ بيدار



الا اي روز و شب در خواب رفته

برآمد صبح پيري و تو خفته



نمي ترسي كه مرگت خفته گيرد

دلت را غافل و آشفته گيرد



تو در خوابي و بيداران برفتند

عزيزان و وفاداران برفتند



عزيزا! عمر شد درياب آخر

شبان روزي مشو در خواب آخر



به شب خواب و به روزت خواب غفلت

كه شرمت باد اي غرقاب غفلت



زهي لذت كه در شبهاي تاري

نياز خويش با حق عرضه داري



خوشي در خاك ميمالي رخ خويش

به زاري مي گذاري پاسخ خويش



همه آفاق آرامي گرفته

ره تو با حق آرامي گرفته





[ صفحه 109]





گشاده پيش او دست نيازي

گهي در گريه و گه در نمازي



چنين شب گر كند يزدان كرامت

نياري گفت شكرش تا قيامت



خوشا با حق شب تاريك بودن

زخود دور و بدو نزديك بودن



شبي بيدار و در آخر خدا را

چو صد شب داشتي نفس و هوا را